Η δημιουργία κινήτρων, το μαθησιακό στυλ και η ενδυνάμωση της φωνολογικής επίγνωσης του παιδιού με δυσλεξία συνθέτουν ένα δυναμικό τρίπτυχο στο πλαίσιο προγραμματισμού παρέμβασης στη σχολική τάξη.

Τα κίνητρα είναι μοχλός που ωθεί το άτομο να προσπαθήσει για να τα καταφέρει. Η έλλειψη κινήτρων των παιδιών με δυσλεξία, καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, οδηγεί τα παιδιά αυτά, σε μια παθητική μάθηση και σε καταστάσεις έντονου άγχους. Το κίνητρο, σύμφωνα με έρευνες που έγιναν σε παιδιά, είναι επίκτητο, δηλαδή μπορεί να αναπτυχθεί και να καλλιεργηθεί.

Υπάρχουν δύο ειδών κίνητρα: τα εξωτερικά και τα εσωτερικά. Τα εξωτερικά αφορούν και συνδέονται με συγκεκριμένες εξωτερικές ανταμοιβές που βρίσκονται έξω απ’ το παιδί. Τα εσωτερικά κίνητρα αντίθετα, καλλιεργούν αισθήματα αυτό-ενίσχυσης και ικανοποίησης ως αποτέλεσμα καινούριων γνώσεων και εμπειριών και συνδέονται με την προσωπικότητα και τα ενδιαφέροντα του μαθητή. 

«Άγχος» – Αναλύω και Διαχειρίζομαι - Γράφει η Ελένη Αλεξανδρίδου

                Μπροστά ακόμα και στη λέξη «άγχος» η κοινή γνώμη αντιδρά! Εγώ από την άλλη, υποστηρίζω πως πρέπει να χαιρόμαστε για ένα κομμάτι της ύπαρξής του, γιατί μέσω αυτού μπορούμε να επιβιώσουμε και  υπάρχουν στιγμές που μας προστατεύει! 

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, το άγχος είναι ένα αίσθημα πίεσης σε μια κατάσταση φόβου. Η διάρκειά του μπορεί να είναι από μερικά λεπτά και να συνεχιστεί για χρόνια, ενώ η έντασή του αυξομειώνεται. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι το αν υπάρχει ή όχι η αιτία που το προκαλεί. 

Στην περίπτωση που η αιτία που προκαλεί αυτό το αίσθημα υπάρχει, τότε μιλάμε για ένα άγχος «δημιουργικό», μια φυσική δύναμη, ένα εσωτερικό κίνητρο. Όταν αυτό υπάρχει σε ήπια μορφή μας προστατεύει από δυσάρεστες καταστάσεις αφού μας βοηθά να βρισκόμαστε σε συνεχή εγρήγορση και διαρκή ετοιμότητα. Από την άλλη, ότι η αιτία που το προκαλεί δεν υπάρχει, τα επιτρεπτά όρια ξεπερνιούνται και τότε μιλάμε για ένα άγχος «καταστροφικό». Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το άγχος και ο φόβος είναι σαν ένας κύκλος που δε λύνεται και δε σταματά ποτέ. Το ένα συναίσθημα προκαλεί το άλλο και στην περίπτωση του «καταστροφικού άγχους» καθηλώνει το άτομο, δεν του επιτρέπει να δράσει γιατί δεν υπάρχουν εσωτερικά κίνητρα και κατ’ επέκταση δε μπορεί να προσδιοριστεί η αιτία του.  Η κατάσταση αυτή μπορεί να γενικευτεί και να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στην καθημερινότητά μας.