Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

Μαμά, Μπαμπά, Φοβάμαι... - Γράφει η Αγάπη Τερζοπούλου


               Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα, που το συναντάμε σε κάθε φάση της ζωής μας, ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου. Είναι η ένταση που βιώνουμε , όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια απειλή (πραγματική ή φανταστική), είναι τέλος, ο μηχανισμός που μας προστατεύει από τους κινδύνους. Διακρίνεται στον υπαρξιακό φόβο και στον παθολογικό.
            
Ο πρώτος είναι αυτός που βιώνουμε όλοι κάποια στιγμή, ενώ ο δεύτερος χαρακτηρίζεται έτσι, καθώς ευθύνεται για την αναστολή της εγρήγορσης (πάγωμα), ενεργοποιείται όταν δεν υπάρχει συνήθως πραγματική απειλή και η ένταση ή η δυσφορία που προκαλεί είναι υπερβολική.
Επειδή κατά τη γνώμη μου βασικό συστατικό των αγχωδών διαταραχών είναι ο φόβος και επειδή στη βιβλιογραφία αναφέρονται συχνά το ένα κοντά στο άλλο, θα σας παραθέσω και τον ορισμό τους άγχους. Το άγχος, λοιπόν, είναι η ένταση που βιώνουμε όταν νιώθουμε πως οι δυνατότητές μας απέναντι σε καταστάσεις απειλητικές, δεν είναι επαρκείς.
Στην αρχή αναφέρθηκε ο προστατευτικός ρόλος του φόβου και αν φαντάζει ή ακούγεται περίεργο, ας μην ξεχνούμε ότι ο φόβος είναι αυτός που εξελικτικά μας προστάτεψε από τους κινδύνους αρχικά της φύσης και αυτός είναι που συνεχίζει να μας «προσέχει» από ριψοκίνδυνες συμπεριφορές που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή μας. Συμβάλλει, λοιπόν, στην ανάπτυξη συστημάτων επαγρύπνησης, οδηγώντας στην περιφρούρηση του Εγώ και στην ανάπτυξη στρατηγικών προσαρμογής, όταν χρειάζονται για την επιβίωσή μας. Αποτελεί «ψυχολογική εκγύμναση» (Crotti & Magni, 2006) για την προετοιμασία του ανθρώπου σε περίπτωση που βρεθεί σε κίνδυνο και τέλος, είναι αυτός που ενεργοποίησε τις ανώτερες εκείνες λειτουργίες για να επιβληθεί ο άνθρωπος στη φύση.
Περνώντας σιγά- σιγά σε αυτό που ονομάσαμε «παθολογικός φόβος», θα ορίσουμε αρχικά τι είναι φοβίες, ποια τα σημάδια που πρέπει να προσέξουμε και ποιες είναι οι γενικές κατηγορίες της αιτιολογίας τους.

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

ΦΥΣΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΕΠΙΛΗΨΙA - Γράφει η Αθηνά Τεπετζή

Λίγα λόγια…                              


*      Τι είναι η επιληψία;
Η επιληψία είναι μία χρόνια πάθηση που αποδίδεται σε κλινικά σύνδρομα και χαρακτηρίζεται από ηλεκτρικές εκφορτίσεις  των νευρώνων του εγκεφάλου, γνωστές κι ως επιληπτικές κρίσεις. Συνήθως εκδηλώνεται με κινητικές διαταραχές και θόλωση ή απώλεια συνείδησης.
Ο κίνδυνος εμφάνισης της είναι μεγαλύτερος στη παιδική-εφηβική ηλικία(3-5%) και σπανιότερα στους ενήλικες-γενικό πληθυσμό(0,5-1%).
Τα τελευταία χρόνια, συχνές μελέτες έχουν δείξει ότι με την κατάλληλη θεραπεία, υπάρχει πλήρης ίαση στα 2/3 των περιπτώσεων.

*      Που οφείλεται;
Τα αίτια της νόσου μπορεί να είναι εκ γενετής ή επίκτητα. Μπορεί η επιληψία να οφείλεται σε βλάβες που έχουν προκληθεί στον εγκέφαλο κατά τον τοκετό, στην κληρονομικότητα ή στην έκθεση σε τοξικά. Μπορεί επίσης να οφείλεται σε:
•    Διαταραχές στον εγκεφαλικό ιστό
•    Αιματώματα
•    Αγγειακή δυσπλασία
•    Όγκο στα νεύρα
•    Υπογλυκαιμία
•    Βλάβη από τη λήψη φαρμάκων
•    Αλκοολισμό
•    Υποξυγοναιμία
•    Νόσος Alzheimer
•    Ισχαιμικό εγκεφαλικό επεισόδιο
•    Εγκεφαλική αιμορραγία
•    Διακοπή αντιεπιληπτικών φαρμάκων

Ø  Συμπτώματα:
Τα κύρια συμπτώματα εμφάνισης της νόσου είναι:

•    Μυϊκοί σπασμοί
•    Οπτικο-ακουστικές ψευδαισθήσεις
•    Απώλεια μνήμης
•    Απώλεια ανάμνησης του συμβάντος της κρίσης
•    Τονικλονικοί σπασμοί
•    Σπασμοί στους βλεφαρικούς μύες (ανοιγοκλείσιμο ματιών)
•    Σιελόρροια
•    Δυσκολία ομιλίας
•    Τρίξιμο δοντιών
•    Αιφνίδια περίεργη συμπεριφορά


Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Πρώτη μέρα στο σχολείο… πρώτη φορά στο σχολείο…! - Γράφει η Ελένη Αλεξανδρίδου



Πρώτη μέρα στο σχολείο… πρώτη φορά στο σχολείο…!
 
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και αυτό γίνεται φανερό στα παιδιά που πρωταρχίζουν το σχολείο. Τόσο οι γονείς όσο και τα ίδια τα παιδιά νιώθουν αυξημένο άγχος και αγωνία για την αρχή αυτής της νέας πραγματικότητας. Πρόκειται για ένα θέμα που απασχολεί όχι μόνο τους μαθητές αλλά και τους γονείς. Με λίγη όμως θετική διάθεση, υπομονή και χωρίς να μας πιάνει πανικός, όλα θα κυλήσουν ομαλά. 




Τι πρέπει όμως να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν το παιδί τους; 

  • Η προετοιμασία ξεκινά λίγες μέρες πριν. Καλό θα ήταν να γίνει μια επίσκεψη στο σχολείο πριν αρχίσουν τα μαθήματα για να έρθει το παιδί σε επαφή με το νέο του περιβάλλον. Έτσι δεν θα είναι τόσο τρομοκρατημένο για το που πάει και πως θα είναι εκεί και σίγουρα δεν θα απογοητευτεί σε περίπτωση που το φαντάζεται αλλιώς.
  • Επιπλέον, οφείλετε να είστε ειλικρινής μαζί του. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μεταδώσετε το δικό σας άγχος για τον αποχαιρετισμό στο παιδί.
  • Θυμηθείτε  πως ήταν η δίκη σας πρώτη μέρα στο σχολείο και  χρησιμοποιήστε σαν παράδειγμα ένα μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας –αν υπάρχει – ή ειδάλλως, τον εαυτό σας.

Κυριακή 30 Αυγούστου 2015

Πρώτη μέρα σε ένα νέο κόσμο κόσμο για το παιδί... τον παιδικό σταθμό! - Γράφει η Χριστίνα Κόνιαρη

Μία από τις πιο συνηθισμένες αντιδράσεις ενός βρέφους κατά την περίοδο μεταξύ 8-12 μηνών, στην οποία αρχίζει και προσκολλάται σε ένα συγκεκριμένο άτομο και συνήθως στη μητέρα, είναι το άγχος και η αβεβαιότητα προς τα ξένα πρόσωπα. Όταν ένα άγνωστο πρόσωπο πλησιάσει το βρέφος, στο προσωπάκι του θα διαγραφεί ένας μορφασμός έντονης ανησυχίας, θα ψάχνει με το βλέμμα του να εντοπίσει τη μητέρα του και μετά από μερικά δευτερόλεπτα θα αρχίσει να κλαίει. Το βρέφος μοιάζει να βρίσκεται σε κατάσταση πανικού όταν είναι στην αγκαλιά ενός ξένου προσώπου, όσο και αν προσπαθεί να παίξει με διάφορους τρόπους μαζί του, το βρέφος αντιστέκεται, τεντώνεται και προσπαθεί να απομακρυνθεί.

Οι γονείς αρχίζουν να ανησυχούν με αυτή την συμπεριφορά του βρέφους, καθώς 7 μήνες συνήθισαν ένα παιδί που χαμογελάει σε όλους και ανταποκρίνεται στα παιχνίδια κάθε ξένου προσώπου. Ανησυχούν πως το βρέφος έγινε ξαφνικά ακοινώνητο και απορούν με τις έντονες, φοβικές αντιδράσεις που έχει το βρέφος προς όλα τα άτομα που δεν ανήκουν στο στενό του περιβάλλον.  Η αντίδραση αυτή βέβαια δεν εμφανίζεται σε όλα τα βρέφη με την ίδια ένταση. Μερικά βρέφη δείχνουν μόνο μια επιφυλακτικότητα προς τα ξένα πρόσωπα, ενώ άλλα αντιδρούν με έντονο κλάμα και δεν φεύγουν από την αγκαλιά του οικείου προσώπου. Ο πιο κατάλληλος τρόπος να πλησιάσει ένα ξένο πρόσωπο το βρέφος είναι σταδιακά, χρησιμοποιώντας χαμηλούς τόνους στην ομιλία και δημιουργώντας κάποιου είδους επαφή παίζοντας ήρεμα μαζί του, να προσπαθήσει να το πάρει αγκαλιά , καθώς η ένταση της φοβικής αντίδρασης του βρέφους εξαρτάται από τον τρόπο που θα το προσελκύσει το άγνωστο πρόσωπο.

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2015

Άγχος στην παιδική ηλικία

Το άγχος ορίζεται ως την αντίδραση του ατόμου απέναντι σε μια απειλή είτε εσωτερική είτε εξωτερική ακόμα κι αν αυτή είναι πραγματική ή φανταστική. Είναι η αντίδρασή του όταν αντιλαμβάνεται (συνειδητά ή ασυνείδητα) ότι οι δυνατότητές του δε μπορούν να ανταποκριθούν στην ένταση που προκαλείται από αυτό που αντιλαμβάνεται ως απειλή.

Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

«Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες» - Γράφει η Ελένη Αλεξανδρίδου



«Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες»

Περίπου το 12-15% του μαθητικού πληθυσμού εκδηλώνει κάποια μορφή μαθησιακής δυσκολίας κατά τη διάρκεια της σχολικής του πορείας. Με τον όρο «Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες» ορίζουμε μία κατάσταση με διαφορετικά χαρακτηριστικά – συμπτώματα ανά ηλικία. Οφείλουμε να την διακρίνουμε από τον ευρύτερο όρο «Σχολικές Δυσκολίες» που μπορεί να αφορά αισθητηριακά προβλήματα, προβλήματα διαχείρισης της γλώσσας, οικογενειακά προβλήματα (π.χ. διαζύγιο, θάνατος) που επηρεάζουν την σχολική επίδοση κ.ά.


Γενικά χαρακτηριστικά – ενδείξεις παιδιών με Ε.Μ.Δ.:
  • «αδικαιολόγητη» δυσκολία σε κάποιους μαθησιακούς τομείς,
  • δυσκολία επεξεργασίας συγκεκριμένων πληροφοριών ή τομέων (θετικές, θεωρητικές επιστήμες),
  • η «τυπική – παραδοσιακή» διδασκαλία και η επανάληψη δε λειτουργούν στο παιδί,
  • δεν υπάρχει κανένα νοητικό, οργανικό ή νευρολογικό πρόβλημα,
  • η μαθησιακή του συμπεριφορά αλλάζει από ηλικία σε ηλικία.

Μορφές – Τύποι Ε.Μ.Δ.:
  • Δυσλεξία,
  • Δυσκολία στη Γραφή,
  • Δυσκολία στην Ορθογραφία,
  • Δυσκολία στα Μαθηματικά,
  • Ειδική Διαταραχή του Λόγου (ειδική δυσκολία στην οργάνωση – επεξεργασία και παραγωγή του προφορικού λόγου),
  • Μεικτές Μαθησιακές Δυσκολίες.

Πρόληψη και έγκυρη Διάγνωση – Προσχολική Ηλικία:
  • ελέγχουμε τις ικανότητες αυτοεξυπηρέτησης του παιδιού, δίνοντας προσοχή τόσο στο που το ίδιο δυσκολεύεται, όσο και στο που ανταπεξέρχεται,
  • εστιάζουμε στην ψυχοκινητική, γλωσσική και γνωστική (οπτική και ακουστική) ανάπτυξή του, που αποτελούν σημαντικούς τομείς για την μετέπειτα εξέλιξή του,
  • παρατηρούμε τις κοινωνικές δεξιότητες του παιδιού (π.χ. σχολείο, παρέα, βόλτα), την συμπεριφορά του γενικότερα, αλλά και ειδικότερα στο παιχνίδι (στο πώς παίζει μόνο του, αλλά και στο πώς παίζει με τους φίλους του).

Πρόληψη και έγκυρη Διάγνωση – Σχολική Ηλικία:
  • επίσκεψη σε ειδικό θεραπευτή σε περίπτωση που διακρίνουμε κάποια δυσκολία από την πλευρά του παιδιού, ακόμη και αν αυτή θα είναι στο επίπεδο της πρόληψης,
  • κατανόηση κατάστασης, κυρίως από την πλευρά που το βιώνει το παιδί και πως το ίδιο αντιμετωπίζει τις δυσκολίες του και όχι μέσα από την οπτική γωνία των γονέων που συνήθως αρνούνται την ύπαρξη μιας συγκεκριμένης κατάστασης ή πιέζουν το παιδί να ανταπεξέλθει με τον όποιο τρόπο στα όσα του ζητούνται,

Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

ΑΠΩΛΕΙΑ: Πως τη βιώνει η παιδική ψυχή; - Γράφει η Χριστίνα Κόνιαρη

ΑΠΩΛΕΙΑ: Πως τη βιώνει η παιδική ψηχή; - Γράφει η Χριστίνα Κόνιαρη 
Συχνά όλοι μας, χωρίς τα μικρά παιδιά να αποτελούν εξαίρεση, βιώνουμε καταστάσεις απώλειας όπως ο θάνατος. Όσοι βρισκόμαστε κοντά στα παιδιά, συχνά ερχόμαστε σε δύσκολη θέση, καθώς αναρωτιόμαστε τι να πούμε και τι να κάνουμε για να στηρίξουμε το παιδί που θρηνεί. Νιώθουμε αμηχανία να μιλήσουμε στο παιδί για το θάνατο. Όταν μας ρωτάνε τι συμβαίνει συνήθως απαντάμε "ότι ο παππούς αναπαύεται σε έναν ωραίο κήπο, μέσα στα λουλούδια" , δεν τολμούμε ούτε να προφέρουμε τη λέξη θάνατος.

Η θλίψη είναι η αυθόρμητη, φυσική, αυτονόητη απάντηση του οργανισμού απέναντι στην απώλεια, μια τόσο φυσιολογική εκδήλωση όσο το παιχνίδι, το γέλιο, το κλάμα, ο ύπνος. Ταυτόχρονα ένα βαθύ συναίσθημα με τεράστια ενέργεια, που οφείλουμε να διαχειριστούμε για να μην " πνιγούμε στα δάκρυα μας". Η παρεμπόδιση διεξόδου ενός τόσου έντονου συναισθήματος μπορεί να έχει δυσάρεστες επιπτώσεις στην ψυχοσωματική μας υγεία.

ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ.

Καθένας βιώνει με τον δικό του τρόπο την απώλεια. Ωστόσο, όλοι περνούν και πρέπει να περάσουν, μια μεταβατική περίοδο που ακολουθεί στάδια ανάλογα με εκείνα που διέρχεται κανείς αντιμετωπίζοντας τον θάνατο. Είναι η περίοδος του πένθους, μας βοηθάει να αποχαιρετήσουμε ό,τι χάσαμε, να γυρίσουμε στην πραγματικότητα και να συμβιβαστούμε μαζί της.

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015

Με απλά λόγια... - Γράφει η Αγάπη Τερζοπούλου

Το θέμα στο σημερινό άρθρο είναι πώς συμβάλλουν οι ενήλικες- ή καλύτερα συγκεκριμένοι ενήλικες-  στο φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού και ίσως στην επιθετικότητα ενός παιδιού γενικότερα.
Ετοιμάστηκα και έψαξα σελίδες και άρθρα που έχουν γραφτεί και εξηγούν την αιτιολογία του φαινομένου και πιστέψτε με είναι πολλά. Τα έχω διαβάσει αρκετές φορές και στη διάρκεια των σπουδών μου, αλλά και κάθε φορά που προετοιμάζομαι ως επαγγελματίας για τη δουλειά μου στα σχολεία. Επιτρέψτε μου, αυτή τη φορά όμως να μη σας βομβαρδίσω με επιστημονικές θεωρίες αλλά να καταθέσω τη δική μου άποψη και τη μικρή ως τώρα επαφή μου και εμπειρία με το φαινόμενο του εκφοβισμού. Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω με απλά λόγια…

Τι σημαίνει η βία διδάσκεται με απλά λόγια;
Είναι οι οδηγίες που δίνουμε στο παιδί μας όταν αντιμετωπίζει μια δυσκολία, οι κανόνες και οι κώδικες επικοινωνίας που υπάρχουν μέσα στο σπίτι μας, που περνούν στο παιδί από μικρή ηλικία και τις επικοινωνούν οι γονείς στα παιδιά είτε με τα λόγια είτε με τις πράξεις τους (πρότυπα).

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015

Η σημασία της πρόληψης στην παιδική σεξουαλική κακοποίηση - Γράφει η Αγάπη Τερζοπούλου





Παιδεραστία, Παιδοφιλία, Παιδική Σεξουαλική Κακοποίηση.... Λέξεις δύσκολες, όχι στην κατανόησή τους, αλλά κυρίως συναισθηματικά. Κάθε μία από αυτές συνοδεύεται κι από το δικό της ορισμό και από θεωρίες γύρω από την αιτιοπαθογένειά τους, αλλά εδώ δε θα ήθελα να θίξω τίποτα αυτά... Θα ήθελα να προσεγγίσω αυτό το ζήτημα από τη σκοπιά της πρόληψης και προστασίας των παιδιών κι εύχομαι στο τέλος αυτού του άρθρου να έχει επιτευχθεί ο στόχος μου.
Για να καταλάβουμε τη σημασία της πρόληψης στην παιδική σεξουαλική κακοποίηση πρέπει κατά τη γνώμη μου να συνειδητοποιήσουμε τις συνέπειες που αυτή έχει στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού.

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

«Εθισμός στο διαδίκτυο» | ΜΕΡΟΣ Β’ | Αιτίες Εθισμού. Ο ρόλος των γονέων στην αντιμετώπιση του φαινομένου. - Γράφει η Ελένη Αλεξανδρίδου



«Εθισμός στο διαδίκτυο»
ΜΕΡΟΣ Β’
Αιτίες Εθισμού
Ρόλος των γονέων στην αντιμετώπιση του φαινομένου


Γιατί ένα παιδί καταφεύγει στο διαδίκτυο; 
Υπάρχουν αιτίες πίσω από αυτό το φαινόμενο;

Συνήθως ο νέος βλέπει τη χρήση του διαδικτύου ως μια περιστασιακή ενασχόληση και όχι ως μία ενασχόληση που μέσω της κατάχρησης μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρό εθισμό. 
Υπάρχουν, όμως, κάποιοι παράγοντες που μπορούν να λειτουργήσουν ως αιτίες για τον εθισμό του.

  • Αρχικά, το ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ όταν αυτό είναι δυσλειτουργικό: Πιο αναλυτικά αναφερόμαστε είτε σε ένα  συγκρουσιακό περιβάλλον όπου το παιδί για να μη συμμετέχει στις συγκρούσεις μεταξύ των γονέων του, απέχει και απομονώνεται, είτε σε ένα τελείως αδιάφορο οικογενειακό περιβάλλον όπου οι  γονείς είναι απόντες και το παιδί ψάχνει άλλες διεξόδους για να καλύψει τα συναισθηματικά κενά του.
  • Επίσης, ο ίδιος ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του παιδιού μπορεί να λειτουργήσει ως αιτία για τον εθισμό του. Για παράδειγμα, η ΕΛΛΕΙΨΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΕΞΙΟΤΗΤΩΝ, η ΧΑΜΗΛΗ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ & ΕΣΩΣΤΡΕΦΙΑ, η έλλειψη ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΣΤΙΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ οδηγούν το νέο στην: Αδυναμία σύναψης διαπροσωπικών σχέσεων και φυγή στις «εικονικές» σχέσεις, αλλά και στην Αδυναμία ανάληψης φυσικών (συμμετοχικών) ρόλων (π.χ. στο σχολείο) και φυγή στους «εικονικούς» ρόλους. ΟΛΑ αυτά ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ΤΗΣ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ!
  • ΨΥΧΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΝΕΟΥ: Δημιουργία μιας ιδανικής κατάστασης > ο νέος εξερευνάει  διάφορες πτυχές του εαυτού του χωρίς περιορισμούς. Δεν υπάρχουν συνέπειες και απόρριψη στο διαδίκτυο – καλύπτεται από ανωνυμία > ο νέος λέει ψέματα (ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ) π.χ.  για την ηλικία του, για την εξωτερική του εμφάνιση, για την κοινωνική του θέση, για το εκπαιδευτικό – μορφωτικού του επίπεδο κ.ά.
  • ΨΥΧΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ: κατάθλιψη, αγχώδεις διαταραχές, κοινωνική φοβία, διαταραχές προσωπικότητας κ.ά.
  • ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ (παρασύρει το νέο): πολλές δυνατότητες > π.χ. ηλεκτρονικά παιχνίδια, συνεχής ενημέρωση, δωρεάν επικοινωνία κ.ά.

Τι θα μπορούσαν να κάνουν οι γονείς για να αποφύγουν τον εθισμό του παιδιού τους με το διαδίκτυο; Πως θα το βοηθήσουν;
  • Δεν πρέπει να απαγορεύουν στα παιδιά την χρήση του διαδικτύου.
  • Θέσπιση «οικογενειακών» κανόνων στη χρήση του υπολογιστή και του διαδικτύου: Οι κανόνες πρέπει  να γραφτούν με την σύμφωνη γνώμη γονέων – παιδιών > συζητάμε (ανταλλάσσουμε απόψεις) – συντάσσουμε – ακολουθούμε. Οι κανόνες και οι συνέπειες στην μη εφαρμογή τους δεν πρέπει να είναι υπερβολικοί και αυστηροί > να μην καταπιέζουν τα παιδιά. Να εξηγούνται οι λόγοι επιβολής των κανόνων. Οι γονείς οφείλουν να ακολουθούν και οι ίδιοι πιστά τους κανόνες > να λειτουργήσουν ως πρότυπα για τα παιδιά (μίμηση). Π.χ. προτεινόμενος καθημερινός χρόνος έως 2 ώρες (σύμφωνα με την Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία).

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015

«Εθισμός στο διαδίκτυο» | ΜΕΡΟΣ Α’ | Εθισμός & Συμπτωματολογία. Διαχωρισμός του εθισμού από τον ενθουσιασμό. - Γράφει η Ελένη Αλεξανδρίδου



«Εθισμός στο διαδίκτυο»
ΜΕΡΟΣ Α’
Εθισμός & Συμπτωματολογία.
Διαχωρισμός του εθισμού από τον ενθουσιασμό.


Πότε πραγματικά η ενασχόληση με το διαδίκτυο μπορεί να χαρακτηριστεί ως εθισμός; 
Ποια είναι τα στοιχεία που θα μας προειδοποιήσουν;

Προειδοποιητικές ενδείξεις που πρέπει να ανησυχήσουν τόσο τους γονείς όσο και το γενικότερο περιβάλλον του παιδιού:

  • Το παιδί ασχολείται συνέχεια με το διαδίκτυο, παραμελώντας τις υπόλοιπές του υποχρεώσεις και ασχολίες που σχετίζονται και με το σχολείο και με το σπίτι – οικογένεια > π.χ. χαμηλή επίδοση στο σχολείο, ελλιπής επικοινωνία με τα μέλη της οικογένειας κ.ά.
  • Πολλές φορές χάνει την αίσθηση του χρόνου.
  • Εξιδανικεύει τα μέσα (Η/Υ, κινητό, tablet) και τα θεωρεί τα πιο σημαντικά μέρη της καθημερινότητάς του.
  • Χρησιμοποιεί το διαδίκτυο ως ένα μέσο για να ξεφύγει από τα πραγματικά προβλήματα που θεωρεί ότι είναι ανίκανος να αντιμετωπίσει, π.χ. μια σχολική αποτυχία, μια αποτυχία στη σύναψη μιας σχέσης, οικογενειακά προβλήματα κ.ά. Ή Χρησιμοποιεί το διαδίκτυο ως μέσο που του προσφέρει αισθήματα που έχει στερηθεί, π.χ. αδιαφορία οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος για το ίδιο κ.ά.
  • Το παιδί προτιμά να παίζει παιχνίδια στο διαδίκτυο και να μην συναντά συνομήλικούς του για να παίξει > π.χ. απομακρύνεται από τις παρέες των συνομήλικων, δεν έχει φίλους, υποτιμά τα παιχνίδια και τις ασχολίες των συμμαθητών του, απομονώνεται κ.ά.
  • Επιπλέον, επιλέγει να αναπτύξει διαδικτυακές «σχέσεις» και όχι διαπροσωπικές, π.χ. παραιτείται από τις κοινωνικές εκδηλώσεις και όλες τις δραστηριότητες που ενέχουν την διαπροσωπική επαφή, δεν αναπτύσσει κοινωνικές, οικογενειακές και προσωπικές σχέσεις κ.ά.
  • Το διαδίκτυο γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας του παιδιού, το οποίο ασχολείται με αυτό ακόμα και την ώρα που π.χ. διαβάζει, τρώει (συνήθως αυτό γίνεται με την παρουσία του υπολογιστή στο γραφείο ή με το κινητό στο χέρι).
  • Αντιδρά αρνητικά – με θυμό, νεύρα, φωνές – κάθε φορά που κάποιος το διακόπτει από την ενασχόλησή του με το διαδίκτυο (π.χ. στέλνει online μηνύματα, παίζει κάποιο παιχνίδι, παρακολουθεί κάποιο βίντεο κ.ά.)
  • Επιζητά έντονα από τους γονείς την αγορά νέου – τεχνολογικά ανεπτυγμένου υλικού εξοπλισμού.
  • Σε ακραίες περιπτώσεις, ο νέος δεν κοιμάται και ξενυχτά στο διαδίκτυο, αδιαφορεί εντελώς για τη σχολική του επίδοση, παραμελεί την προσωπική του υγιεινή, τρώει ασταμάτητα κ.ά.
  • Το παιδί λέει ψέματα στην οικογένεια και στους φίλους του, προκειμένου να μην γνωρίζουν το χρόνο παραμονής του στο διαδίκτυο. Αυτό συμβαίνει γιατί η εξάρτηση και ο εγκλωβισμός δεν έχει ακόμα αναγνωρισθεί από το άτομο (το οποίο παρασύρεται εύκολα από τις διαδικτυακές δραστηριότητες).
  • Το παιδί καταλαβαίνει – αναγνωρίζει την ύπαρξη του προβλήματος, αλλά αδυνατεί να δώσει το ίδιο λύση ή αντιδρά στις προσπάθειες των οικείων του να το βοηθήσουν.

Πως μπορούμε να διαχωρίσουμε τον εθισμό από την έντονη ενασχόληση ενός παιδιού με το διαδίκτυο επειδή πολύ απλά το ενδιαφέρει και θέλει να μάθει από αυτό;

      Πρόκειται ουσιαστικά για τη διάκριση του ενθουσιασμού με κάτι τεχνολογικά καινούργιο που προκαλεί το έντονο ενδιαφέρον του παιδιού, από τον πραγματικό εθισμό με την τεχνολογία.