Συχνά όλοι μας, χωρίς τα μικρά παιδιά να αποτελούν
εξαίρεση, βιώνουμε καταστάσεις απώλειας όπως ο θάνατος. Όσοι βρισκόμαστε κοντά
στα παιδιά, συχνά ερχόμαστε σε δύσκολη θέση, καθώς αναρωτιόμαστε τι να πούμε
και τι να κάνουμε για να στηρίξουμε το παιδί που θρηνεί. Νιώθουμε αμηχανία να
μιλήσουμε στο παιδί για το θάνατο. Όταν μας ρωτάνε τι συμβαίνει συνήθως
απαντάμε "ότι ο παππούς αναπαύεται σε έναν ωραίο κήπο, μέσα στα
λουλούδια" , δεν τολμούμε ούτε να προφέρουμε τη λέξη θάνατος.
Η θλίψη είναι η αυθόρμητη, φυσική, αυτονόητη απάντηση του
οργανισμού απέναντι στην απώλεια, μια τόσο φυσιολογική εκδήλωση όσο το
παιχνίδι, το γέλιο, το κλάμα, ο ύπνος. Ταυτόχρονα ένα βαθύ συναίσθημα με
τεράστια ενέργεια, που οφείλουμε να διαχειριστούμε για να μην " πνιγούμε
στα δάκρυα μας". Η παρεμπόδιση διεξόδου ενός τόσου έντονου συναισθήματος
μπορεί να έχει δυσάρεστες επιπτώσεις στην ψυχοσωματική μας υγεία.
ΤΑ
ΤΕΣΣΕΡΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ.
Καθένας βιώνει με τον δικό του τρόπο την απώλεια. Ωστόσο,
όλοι περνούν και πρέπει να περάσουν, μια μεταβατική περίοδο που ακολουθεί
στάδια ανάλογα με εκείνα που διέρχεται κανείς αντιμετωπίζοντας τον θάνατο.
Είναι η περίοδος του πένθους, μας βοηθάει να αποχαιρετήσουμε ό,τι χάσαμε, να
γυρίσουμε στην πραγματικότητα και να συμβιβαστούμε μαζί της.